Od Galli c.d op. Zayn'a

- A, tak, tak! Ja jestem...

- Zayn! Zayn – usłyszałem. Spojrzałem na wejście do jaskini. Przy nich stała Gallia cała i zdrowa. Podbiegłem do niej.

- Gallio! Gallio! Nic ci nie jest! Nic – wysapałem.

- Tak, jestem cała. A ty jak się czujesz? – spytała zatroskana.

- Mi nic nie jest! Widzisz? Jestem cały – stwierdziłem.

- Tak, tak, darujmy już sobie te śpiewki – wtrąciła się Omena.

- Kim jesteś? – spytała Gallia.

- No nie, druga?! Jestem Omena, czarna z najczarniejszych wilczyc.

- To ty podpaliłaś nasz dom – krzyknęła Gallia i rzuciła się na wilczycę.

- Gallia nie...

- A masz padalcu jedny – krzyczała Gallia tarzając się z Omeną po ziemi.

- Gallia ona...

- A masz! Dobrze ci tak – krzyczała Gallia.

- Na wilczą paszczę zróbże coś bo ona mnie zaraz zabije – wrzeszczała wilczyca.

- Gallia! Przestań! To jest Omena! Ona nas uratowała – Gallia i wilczyca przestały się tarzać po ziemi.

- U... uratowała? – Jąknęła Gallia.

- Tak „padalcu”! Uratowałam was – fuknęła Omena.

- Oh, przepraszam... – Gallia zarumieniła się, a ja opowiedziałem jej o tym jak wilczyca nas znalazła.

- Tak, właśnie tak to było – potwierdziła wilczyca, gdy skończyłem jej historię.

- Ojej, tak mi przykro, że cię zaatakowa...

- Tak, tak, już dawno ci wybaczyłam. Czuję, że się polubimy. A teraz sio! Sio! Do wody! Jesteście cali czarni od sadzy! Wykąpiecie się to zjemy jabłka z ogniska.

- Jabłka – jęknąłem razem z Gallią.

- Tak, jabłka i nie marudzić mi tu póki nie spróbujecie!

- Yhym... – mruknęliśmy i wskoczyliśmy do wody.

- Wiesz... – burknąłem.

- Tak?

-  Martwiłem się o ciebie. Niezłego stracha mi narobiłaś!

- Głupek z ciebie – zaśmiała się Gallia – zamiast ratować siebie postanowiłeś ratować samice omega! To chore!

- To nie jest chore! Bardzo mi na tobie zależy – zrobiłem się cały czerwony.

- Wiesz, dla mnie ty też jesteś...

- No chodźcie kochasie, już jesteście umyci – krzyknęła Omena śmiejąc się. Pewnie słyszała naszą rozmowę i miała z tego nie mały ubaw. Oboje się zarumieniliśmy i wyszliśmy z wody. Otrzepaliśmy się.

Ogień już był rozpalony. Jabłka zamiast krwistej czerwieni teraz miały kolor raczej dobrze upieczonej babeczki.

- Jabłka gotowe. Szamać, nie gadać – powiedziała Omena widząc moją minę i minę Galli. Od niechcenia wziąłem jabłko do pyska.

- I jak? – spytała Omena.

- Mmm... Dobłe – wymamrotałem z pyskiem pełnym jabłek.

- Zayn ma raję – zgodziła się Gallia – pyszne te owoce!

- Omeno, czy mogłabyś nam opowiedzieć jakąś historię? – poprosiłem.

- Ja? No dobrze – zgodziła się wilczyca i zaczęła śpiewać:

„Byłam mała kiedy to zrozumiałam,

Przemocą nigdy się nie posługiwałam,

Rozumiałam co to miłość, radość.

I wiedziałam co to przyjaźń i moralność!

Ojcu się nie podobało to.

Wyrzucił mnie z rodziny ot co!

Ostatnia królewna,

Ostatnia watahy krewna...”

- Oh – westchnęła Gallia – ty jesteś...

- Tak, jestem ostatnią Królową Watahy Mrocznego Cienia...